Over kweeperen, coaching en het vertrouwen in trage groei
De herfst is begonnen...
De ochtenden zijn frisser, de avonden worden donkerder, en in de tuin hangt de geur van gevallen bladeren en rijpend fruit. Dit is het seizoen van oogsten én loslaten, van reflecteren én verstillen. En terwijl ik bezig was met het verwerken van een onverwacht rijke oogst kweeperen uit onze tuin (de boom die er vijf jaar over heeft gedaan om voor het eerst vrucht te dragen) dacht ik aan de voorbije maanden. Aan de mensen die ik mocht begeleiden, aan de trajecten die afgerond zijn, aan de groeibewegingen die ik bij anderen en ook bij mezelf heb gezien. Aan alles wat ik heb losgelaten. En wat ik, met enige verwondering, heb mogen ontvangen.
Groei komt wanneer je er ruimte voor laat
Wat ik dit jaar leerde, is dat ik vertrouwen mag hebben. Niet zomaar in toeval, maar in het proces en ook… in mezelf. Ik ontdekte hoe belangrijk het is om trouw te blijven aan wie ik ben, en aan wat ik wil betekenen voor anderen.
Soms is het goed om even stil te staan bij je eigen weg. Bij wat je deed, ook al voelde het niet groots of spectaculair. Want net in dat trage, in dat verstillende, gebeurt er veel. Wat je dan wel hebt te aanvaarden os dat het soms even duurt voor je merkt dat er iets veranderd is. Bij je jezelf, of bij de mensen die je begeleidt, maar dan zie je het ineens wél: meer zelfvertrouwen, meer rust, betere keuzes, een zachtere houding tegenover jezelf. Het zijn geen spectaculaire doorbraken, maar ze zijn des te krachtiger omdat ze van binnenuit komen. En precies dat raakt me zo in mijn werk als ADHD-coach: de kleine overwinningen die soms haast onzichtbaar zijn, maar zoveel betekenen.
Wat ik mocht oogsten
Een van de mooiste dingen aan dit seizoen is dat je mag stilstaan bij wat je hebt geoogst. Voor mij was dat onder andere het afronden van de opleiding tot gecertificeerd ADHD-coach bij ADHD-Nederland, een traject waarin ik alles heb gegeven en tegelijk zoveel heb teruggekregen: inzichten, tools, vertrouwen, verdieping… en een hele hoop inspirerende en warme collega’s.
Daarnaast groeide mijn praktijk verder, ondanks de onzekerheden rond het nieuwe VDAB-stelsel en de beperktere toegang tot loopbaancheques. Ik merkte dat ik me minder liet leiden door externe factoren en meer ging vertrouwen op mijn eigen koers. De mensen die hun weg naar mijn praktijk vonden, deden dat vaak bewust, omdat mijn aanpak bij hen resoneerde of omdat vrienden mij bij hen aanraadden. En dat voelt als een oogst op zich.
Ook mocht ik recent als Business Partner starten bij een nieuw loopbaancentrum, Pygmalion. Een plek waar ik opnieuw kansen zie, en waar ik voel dat ik binnenkort opnieuw opleidingen wil geven. Omdat het me energie geeft, omdat ik van afwisseling hou en omdat ik zin heb om ook daar opnieuw te zaaien wat ik de voorbije jaren heb geoogst.
Wat ik heb losgelaten
Niet alles groeide dit jaar en dat is ook oké. Sommige trajecten konden niet doorgaan, hoe graag ik dat ook had gewild. Coachees die nét naast een loopbaancheque grepen, of die door de veranderingen bij VDAB in onzekerheid terechtkwamen. Daar heb ik me zorgen over gemaakt , en vaak ook gefrustreerd over gevoeld, maar uiteindelijk moest ik het loslaten. Ik kan de regelgeving niet veranderen. Wat ik wél kan doen, is in het hier en nu blijven, en elke coachee die zich aandient met volle aandacht begeleiden.
Ik heb ook eigen twijfels losgelaten. Zorgen over of het wel goed genoeg is, of ik wel de juiste keuzes maak, of ik niet meer “moet” doen. De kweepeerboom in mijn tuin heeft me daarin onverwacht veel geleerd: dat dingen tijd mogen vragen, dat vruchtbaarheid soms pas na jaren zichtbaar wordt, en dat zorg en toewijding nooit verloren gaan, ook al zie je het resultaat niet meteen.
De symboliek van de kweepeer
De kweepeer is een vreemde vrucht. Ze ziet eruit als een gedeukte peer met een pluizige huid, en je kan ze niet zomaar eten. Ze vraagt bewerking, geduld, aandacht. Maar als je haar stoomt of kookt of bakt, verspreidt ze een geur die je hele huis vult met warmte. En als je haar verwerkt in gelei, cake of tajine, ontdek je een rijkdom die je op het eerste gezicht nooit had verwacht.
Onze boom stond er vijf jaar zonder iets op te leveren. We verzorgden en waterden en ondersteunden en vroegen ons soms af of er ooit iets zou komen. En toen, dit jaar: een overvloed aan vruchten.
Voor mij is die boom een prachtig symbool voor het coachingsproces. Soms lijkt er niets te bewegen. Maar onder de oppervlakte gebeurt er van alles. En ineens, of zo lijkt het toch, is daar de oogst: een inzicht, een andere keuze en/of een stap vooruit.
Wat ik meeneem (en jou toewens)
Als ik iets meeneem uit dit seizoen, dan is het dit: dat het loont om zacht te zijn voor jezelf, om je waarden serieus te nemen en om ruimte te laten voor trage groei. Dat je niet altijd hoeft te forceren. Dat timing soms belangrijker is dan planning. En dat je ook zonder exacte uitkomst een pad kan volgen dat betekenisvol is.
Aan jou, lezer, coachee, collega, mens onderweg, wil ik vragen:
- Wat heb jij dit jaar geoogst?
- Wat mag je loslaten, met zachtheid en vertrouwen?
- En waar mag je in de komende maanden verstillen, zonder jezelf te verliezen?
Soms is het voldoende om te ademen, te kijken, te voelen. En te vertrouwen dat jouw kweepeer, hoe onhandig of vreemd ze er ook uitziet, met liefde en tijd haar volle smaak zal tonen.
